Konuş benimle. Susmuyorsun, bu susmuşluğundan öte gitmişliğinin sessizliği biliyorum. Yine de konuş benimle, bir şekilde duyarım seni. 'Hadi canım sende' deme yine. Bana gel deyişli git anlamlı cümleler kurmadan, konuş benimle. Yeniden anlamımı bulana kadar.
Ben çok konuşuyorum seninle. Gece geç kalıyorum uykuya, yatamıyorum sohbetimiz bölünecek diye. Sabah da erkenden kalkıyorum kendiliğimden, sızmışlığımdan kaldığım yere. Yoğun bir tempoyu aşmaya çalışıyorum sana varana kadar, üstesinden gelmem gereken hatıralar var. Burnuma çalınıyor çiğ çay kokusu, kahvaltı hazır olmak üzere. Acele etmeliyim, dişimi fırçaladıktan sonra daha aynada dişlerimi sayacağım. Eğer yedi yaşındayken bunu akıl etmiş olsaydım, lavaboya öylece düşüp giden dişimi otuzuma kadar saklar, senden değil diş perisinden dilerdim benimle konuşmanı. Biraz müsaade et şimdi bana, kaçırdığım ilk fırsatı yad edeceğim.
Biliyor musun aldığın muhabbet kuşu da hiç konuşmuyor diğeriyle. Bir tane de ben aldım, bari onlar konuşabilsin diye. Hala Ayşen Teyze ile yaşıyorum bu arada. Yaşıyorum dediğime bakma, onla da konuşulmaz oldu iyice, kalıyorum yanında sadece. Rafa dizilmiş domates kavanozları olur hani ya da kimin kurduğu çoktan unutulmuş turşu bidonları istiflenir ardiyeye, öyle bir aradayız işte. 'Kuzenine de teyze demek ne garip' deyişin çınlıyor kulağımda ve ‘kuzen teyze çay oldu mu?’ diye seslenişini duyamadığında ki kıkırdayışın. Çayı yine çok kişilik demlemiş kuzen teyze, iki bardak içtikten sonra gelmeyenlerin tüm haklarını çiçeklerin diplerine gübre olsun diye dökecek belli ki. Bu sabah seni çok özlemiş olarak uyandığımı fark ediyorum Firdevs, sandalyeye senin gibi bağdaş kurarak oturmaya çalışırken. Özlüyorum demenin manası ne artık bunu düşünüyorum öte yandan. Oysa özlemek ne kıymetli ne doğaüstü bir güç, erkek başıma çocuk doğurabilirmişim gibi güçlü hissettiriyor bana kendimi. Kahvaltımı da özlemeye devam ederek yapacağım, seni özlememin manasını bulana kadar çay içecek, bulduğum gibi tavşan kanı bardağı şerefime kaldıracağım. Süs lahanasının gübreye artık ihtiyacı yok hem. Benim ise çayın getirdiği kalabalığa ve hala sana çok ihtiyacım var.
Süs lahanası çiçeğinle dalga geçiyorum diye kızardın bana. Bir türlü yerini beğenmedi diye ne gezdirip dururdun onu önceleri evin içinde, umudu kesip ikimizi de bıraktığın o yerdeyiz şimdi. Bahçe kapısına bakan kitap odasının köşesinde. ' Şu çalışma odasına da kitap odası demen Hikmet' deyip yılgın göz devirişin beliriyor da zihnimde, her seferinde aynı yerde takılı kalıyor bu Hikmet. Hikmet! Bir senin ağzından çıkınca adım, otuz yılın hikmetine varamadığımı anlıyorum. Kimsin oğlum sen diyorum kendime. Çocukluğum el sallıyor dişsiz sırıtışıyla bahçeden. Evin kapısı aniden sertçe kapanıyor ergenliğimin peşinden. Kirazın ardında duvarın dibinden tedirgin sigara dumanları yükseliyor. Öğretmen adayı janti Hikmet avludan girer girmez yakalıyor ergenlik ateşini köşeden. Sigara içen öğrenci düşmanı nöbetçi öğretmen unvanını daha mezun olmadan göğsünde taşıyor. En nihayetinde olduğu ve olacağı onca yaşam hallerinden en olmuş rollerine girmeyi öğrenmiş Hikmet, eşrafınca nam salıyor.
Şimdi burada olsan ve konuşsan benimle ' konuş benimle Hikmet, ne daldın gittin öyle' derdin. Ben o kapıdan çıkışını büyük bir öfkeyle bu camın ardından seyrederken hangi janti rolü kesiyordum bilmiyorum ama, Firdevs konuş benimle demeni şu an çok isterdim. 'Bir gün sesime hasret kalacaksın' demiştin hatırlar mısın, en sevdiğim şarkıyı en kötü şekilde söylüyorsun diye kendimce hayıflanıyordum kulaklarıma ve rahmetli şarkıcının azabına. Hatırlarsın muhakkak Firdevs, benimle ilgili kabul olan tek duan neticesinde. Hikmetinden sual olunmaz ama anlayamıyorum bu dua kabul işleri nasıl oluyor. Edene mi bakılıyor, edilene mi? Burda olsan da anlatsan, bu dua benim yüzümden mi yoksa senin yüzünden mi kabul oldu? Çünkü dön diye ettiğim onca duanın, eden yüzünden mi edilen yüzünden mi kabul görmediğini bilmem gerekiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder