Kafamı toparlayamıyorum ki kafamda toparlayayım sözcüklerimi. İlhami, sen yazınca anlam olan birisi. Yine de dediklerime inanıp sözcüklere ihanet etme, birde kendine.
Git gel hallerim yok artık. Git gellerin de umrumda olmuyor haliyle. Çünkü sende bende kendine ahı olanların yaşını çoktan geçtik bence. Yaş kemale erdi. Kemal kim diye sorma şimdi. Mesela uzun yollar kat edince kalbim ayaklarımda atıyor, koşmak en güzel çocukluk hatıram olmakla kalıyor. Çok kilo aldığımı söyleme sakın, çok büyüdüğüm konusunda anlaşalım.
Demem o ki, olduğum yere gelme, biliyorum yoluna girmesi zor oldu hayatının, olduğun yere de yürütme beni. İnanalım, karşılaşırız belki. Karşılaşmasak bile ya da çoktan karşılaşmışlığımızda..., orasını çokta karıştırmayalım şimdi.
Gün döngüsü sabırsızlığımdan, rüzgara inat uçan kuşları görememe korkumdan, ecele teslim olur gibi kucakladığım gecelerden sonra; bereketli topraklar gibi dağdan taştan kendimi doğurabildiğimi gördüm. Onca sazlık içinde sırra da, sedaya da erişmiş gibiyim sanki, benim için sevinmesen bile tabiat anayı sev İlhami.
Sana çok şey anlatıp çok yükleniyorum, biliyorum. Birçok cevap veriyorum, etme diyorum, yapma diyorum, çok karışıyorum; bulanık sözcüklerde berrak nehirleri anlatmaya çabalıyorum. Biliyorsun, aynı nehirde yıkanamayacak kadar değişiyor, değiştiriyor, değiştiriliyoruz. Sorsam ne kadar gelişiyor, geliştiriyor, geliştiriyoruz ? Bana sanayi devrimini anlatmaya kalkma İlhami.
Kedi kapıyı tırmalıyor, zaman gelirken zaman daralıyor, bunca yıllık cevabın içinde soruları yanlış sormak tecrübeden değil ahmaklıktan sayılıyor. Artık ahmaklığım bile yoruluyor, tekerrüre düştüğümü peş peşe gelen sayfalarda anlıyorum. Ben tekrar tekrar unutmamak için yazıyorum, sen illa unutmak istersen hatırlatan ben olmayacağım İlhami.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder