Hayrı istemek peygamber duası diyorlar İlhami. Sabrın, şerrin sonununda gelen hayra yetecek mi ki hayrın şer vesilesini istiyorsun diye ekliyorlar. Nasibini iste illa diyorlar, içinde nasipsizlerin de olduğu zatı şahaneler ve henüz peygamberliğini ilan edememiş zatı muhteremler. Nasibini illede aramak sanki nasipsizlik meselesi değilmiş gibi. Tabi şimdi sana bunu anlatmayacağım. Aslında daha da sana birşey anlatmam diyordum kendi kendime. Körün gözü açılınca önce bastonunu atar diyen atalarımla karmik bağlarımı çözüp anlaşmaya varmışken. Huylu huyundan vazgeçmiyor söylenişlerine hak vererek devam ediyorum.
İçimde seni böylesine çağırırken ve yer yer ilan ederken ilhamiliğini, aksi gibi tüm hayır dualarına tövbe derken buluyorum kendimi. Bu kadar aksi seda olamaz içim dışım diyorken yine konunun yansıma olduğunu duyuruyor bana sesimin yankısı. Tövbe. Siz tövbeyken duanızın hayrı benim için nasip mi şer mi? Bunu mübareklerden birine danışmadan şu sıralar gözüme mendebur olan sana anlatmam. Biraz daha dravmadan nasibimi almalıyım belki de. Zaten pek mübarek de tanımam.
Bana diyorlar ki darısı başına. Seni sana düşüren başına gelenler müstakbel mi olur allasen diye-miyorum. Tövbe. Bazen yaşadıklarının ne olduğunu göremeyenler ya da göz göre göre 'yine de' kabullenmeleriyle, hayır duası duyulan bence beddua olan sanki temennileri, kabul etmiyorum. Neden bunları derken Allah benden yana hissediyor, şeytanın kahkahalarını duyuyorum. Sadece blöf yapıyor. Sonuçta yaratılmışların üstünlüğü değil hadlerini bilmeleriyken mevzu. İçimde ki tanrılık vasfına sığınıyor, yıktığım putların taşlarını şeytana sallıyorum. Kafana taş mı geldi İlhami? Çekil oradan. Cemil değil çekil çekil! Hayırlısı mı buymuş? Hadi ordan. Yine de tövbe dediğim hayır duasında kalacaksan, ilan ediyorum müstakbel ilhamisizliğini. Ve kutluyorum uçurumumun kenarında yavaş ama emin adımlarla ilerleyişimi. Bundan sonsuzluğa ne mi kalacak? O sen olmayacaksın, evet artık alabilirsin bastonunu, tabii ki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder