Dörtyüzonyedi Gün Sonra

Rüyalarımı hatırlamayacak kadar kabusu yaşıyorken, sesimi duydum. Göğe bakıyor ve şairi anıyordum. Gökyüzünü, en kolayını ve en zorunu, aslında enlerin sonsuzunu ilk fark eden mi fark ettiğini en iyi belleden miydi şair? Bilemedim. Aynı şeyler farklı çarelerle, gözün gördüğü, aklın kestiği, dilin varmadığı, kalemin oynadığı kısacası onlarca kez yazılmıştı nasılsa. Göğe yükselmek de, gökten düşmekte. Dışarda ve dışında olanları anlamadı insan -hep olduğu gibi-, yine de oyunda kalmak için yaşadı- olması gerektiği gibi-. Bunlarda yazılanlar arasında yerini aldı. Okudum. Ben en çok beni tanımayan birinin kendine gel demesini aradım. En iyi gülüşümü göstermek için.

Dim, dum, düm. Dillendirmedim. Durdum. Düşündüm. Neyse beni, galibanın kafiyesini de ben buldum.

Dedim, galiba anlamı yaşamak gerek,

Ve anlamlı yaşamakla aynı şey demek değil  

bu dediğim galiba,

Ama aynıdır devam etmekle, yaşamak

Ayan olsun, yaşam devam etmektir.

Galiba senin içinde,

Herhanginin görmek istediği, biçimdeki netlik.

Galiba bundandır gördüğü her yansımada insanın kendine bakması önce,

Ve beklemediği bir anda yansımasını görenin tedirgin olması

Beyan olsun, yaşam devam etmektedir.

En büyük galiba ölüm,

Galiba senin içinde,

En büyük sen

Ölüm içinde

Galiba bu bir çıkarım

Mantık ya gir oyuna 

Ya da çık dışarı

Kafiyenin sonu neyse.

Yaşamı galibalardan sıyırmayı marifet sanıp,

Netliğin telaşına tutulmuşlara selam,

Peki ya 'ölmeden önce ölünüz' buyruğu... 

Neyse.

Öyle uluorta neyse demek ayıp derler 

bana kendine gel diyemeyenler, 

Galiba adabı muaşerettenler.

Neyse.

Neyseden sonra ne denebilir? 

Neyse, naptın başka 

Neyse, nasılsın daha

Neyse, boşver abartma

Galiba, Neyse ne!

Neyseden önce dediğim her sözcüğün ahını, hakkımda saklı tutuyorum galiba. Sonuna neyse getirdiğim her şey söylenmesede olurdu biliyorum. Galiba, sonrasında beni kurtaramıyor. Üstat geliyor aklıma, söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil. Evet, aklıma hep fuzuli şeyler gelir. 

Tıpkı başlığa hatta yazmaya karar vermem gibi. Bana bir harf öğretenin de yüzüne bakacak halim yok. Ne için diye sorsa ne diyebilirim ki. Kimse sadece kendi soluğunu duyacak kadar kendini seçmek zorunda kalmamalı, denebilir. Yeterli bir cevap. Galiba.

Şimdi dörtyüzonyedi gün sonra takvimde nerde yer ediyor bilmez halinle -ki bu başlık atıldığında sayılı gün sonrası için hevesin vardı-  hiçbir şeyin nasıl hiçbir şey olduğunu yazıyorsun. Hevesin günden daha hızlı geçiyor, buna sabırsızlık deniyor. Telaşa kapılıp ya kaçıyor, ya peşinden gidecek başka yollara sapıyor. Tamam şimdi anlaşılsın sapla saman. Tekrarlanmasın, unutulmasın.

Dörtyüzonyedi gün sonra dilinde bir çok galiba ve neyse olacak. Olsun da dilerim aslında. Yaşamak böyle bir şey.  Tek umudum dengine uygun kafiyeler bulman. Olurda bulamazsan, evvela neyse de ve cümleni galibayla bitirme.