Karga uçuyordu, diğeri diğer herkesin yaptığını yapıyordu. Herkes, her ne yapıyorsa bıraktı. Diğeri diğerlerinden ayrıldı. Karga konuya kondu.
"Diğeri hariç kimde var o cesaret. Şimdi bakın gözlerime ve sanın size uğursuzluk getirdiğimi. Bilmez misiniz ne cadıyım ne onun yaveri "
Diğeri hariç herkes karganın sadece bağırdığını duydu ve herkes cadı avını başlatmak için hazırlıklara başladı.
"Ne dediğini duyabiliyorum. Ne cadısın ne yaveri biliyorum. Sen unutulması mümkün yaşanmışlıklarımın hafızası. Bana neyi hatırlatmaya geldin?"
"Diğeri, diğer herkesin sana ne yaptığını hatırlatmaya geldim."
"Ne demek diğer herkesin karga. Benden mi bahsediyorsun. Kendime ne yaptığımı mı soruyorsun? Kendime ne yapmış olabilirim hatırlatıyorum."
"Neden herkesin her yaptığını katlanabilir buluyorsun? Herkes kendinin katlanılmazlığının farkındayken ve bu durumla övünen korkunç cadılara dönüşmüşken. Neden diğeri, herkes gibi cadı avına çıkmıyorsun?"
"Sadece aynaya bakan yaşamı göremez. Baktığında gördüğünün yaşanmaya değer olduğunu bilmek yeterli karga. Herkes gibi gördüğümü yaşanır kılmak için herkesten farklı olarak buna katlanmak zorundayım."
"Herkesten ayrılığın geceleri hatırla. Diğerlerinden çokta farklı olmayan her gecende, camının önüne konduğumda ardında masanın başında olduğunu biliyordum. Senin tüm sığınmışlığınla gecelerce dindirmeye çalıştığın günü, yaşanması mümkün imkansızlıklara herkesten daha fazla bel bağladığını ne çabuk unuttun. Bulantının anlamını ölmüş yazarlara sorduğunu, altını çizerek üst üste okuduğun satırlarda öfkeni dindirdiğini, sayfalara geçti diye yazdığın kırgınlıklarını, katlanabilmek için mi unuttun?"
"Aslında herkes katlanmanın yollarını arıyor karga. Kimisi hatırlayarak, kimisi unutarak, kimisi yazarak, kimisi konuşarak yahut susarak. Sanma sadece eylemsizler iyiliğinden katlanıyor. Bence en büyük kavgalar hep katlanabilmeyi arıyor. En çok da öfkelerine ve kırgınlıklarına. Kendine katlanamayalar, katlanılmayı zor kılıyor o kadar. İşte bu zor durumlardan zaman kurtarıyor bizi. Zamanın kutsanmış unutkanlığı, ondan aldığımız payda bizi, tüm ısrarcılığımıza rağmen sonlanacak hikayelere bırakıyor, unutuyoruz."
Bir anda kocaman bir uğutluyla irkildi karga. Herkesin üstüne çullanmak için birbirini ezmeyi göze aldığını gördü. Kanatlarını açtı ve sesini duyurmak için bağırdı. Diğeri hariç herkes bunu karganın öfkesi sandı. Oysa sadece vedaydı.
"Bir gün öfkeleneceğimden ve bunu ömrümce unutamayacağımı bilmekten korkmaya başladım diğeri."
"Bu öfke ve kırgınlıklar çok büyük, buna hala nasıl katlanılır bilmiyorum karga."
