Hangi nasihatı gözden kaçırdık da musibeti eşeliyoruz. Hangi sarılışta, öpüşte sahteydik. Dokunuşlarmız samimiyetsizdi. Böyle oldu bi başınalığı, bunca yaşanılanı açıklamaya yeter mi?
Sokak ıssız, sanat yalnız, yatsıdan sonra başlıyor alkış. Aşsız bırakan iş, iş işten geçti mi? Çok zamanım vardı ve o aslında öyle değilmiş aydınlanmaları yaşadım. Önceki bulantılarım, olduğundan değil de dildeymiş. Bugün dün, yarın hiç yok koşturmasında savrulduğum yolu bulantılarımın sebebi yapmışım. Zaman demişken, hala zamanımın varlığını öngörerek gelecek zamanlı cümleler kuruyor, çoktan ölmüş yazarların kitaplarını okuyorum. Her sayfa bana aynıyı yaşıyor hissettiriyor. Tekrarı yaşamak ne anlamsız, Champ bazen bir kere de ölememek çok acımasız.
Umutsuzluğa teslim olmadım (daha). Kıymeti soruyor hakikate arıyorum, okuduğum yazdığım satırlarda. Şüphesiz bu odada yaşananları zamanla anımsamayacak zihnim. Tavanım beni hatırlamayacak, duvarlar adların unutacak. Kaldığımız yerden mi bilmiyorum ama koşmaya tekrar başlayacağız. Evleriniz sizi, siz onun yolunu unutacaksınız. Sokaklar dolacak, güvercin kafamıza s*çacak, sanat alkışlanacak, ömrün geçmesine dair onca şeye hizmete devam edilecek. Sadece korkarım ki 'Çağdaş coğrafyalarda cesetlerin üretmeye devam edecek siyaset bilimi'. Gözden kaçırdığımız bir musibet olarak kalacak bu yaşananlar. Bundan sonra da hiç bir nasihat bizi paklamayacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder