Gecenin sahibi oradaydı. Geceydi de.
Sokak arası ölümü, o da canlıydı.
Yani başı camii, kedilerin selası okunmaz vicdan mertebesinde.
Köpekler doğal seleksiyondan masum.
Ya gördüklerim, şahit kılındığım.
Tanrı' nın varlığını sorgulamak böylesi kolay olmamıştı hiç.
Fırlatırken eline geçeni Tanrı nasıl olunurmuş hissiyatı,
ölüm karşısında ki çaresizlikle insan olduğunun farkındalığı.
Issızlığın ortasında,
kaç kere ölür bir kedi,
dört yanı çevrili, dokuz canını da almak için,
gelmişler gibi.
İki canı kaldı geriye o hengamede.
Biri ıslak geceye, biri ayaz gündüze,
dayanmak ne kadar mümkünse.
Mümkünler de fani heyecanında.
Bir çocuk olsam ve bu olayla travmalansam,
Tanrım sana inanmak ne zor olurdu.
Şimdi aklımın başındalığıyla, ellerime bıraktığın bu yeryüzü hengamesinde seni öyle iyi anlıyorum ki.
Can feryadına kulakları tıkanmışların tanrılık taslaması.
En çok da ölümün acısının canileşmesi, beşeriliğin hududu.
İnsan olmaya hiç bu kadar şükretmedim, şükredemezdim de.
Ben tanrı olsam, Tanrı olmak istemezdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder